Πολλά από όσα συμβαίνουν στην ζωή μας είναι δυνατό να περιγραφούν μέσα από δύο αντίθετα αλλά συμπληρωματικά στοιχεία μιας δυαδικής αρχής. Για εμένα φορές οι συνεδρίες είναι εξισώσεις όπου οι αλλαγές τείνουν να είναι κυκλικές μέχρι όλα να επιστρέψουν στο σημείο από όπου ξεκίνησαν. Είναι η πρόοδος της αντίληψης ή της συνειδητοποίησης ότι βρισκόσουν σε λάθος δρόμο, ώστε να κάνεις μεταβολή και να γυρίσεις πίσω στην αρχή για να πάρεις τον σωστό.
Ζούμε πλέον σε περίοδο αναταραχών αλλά δεν είναι οι αναταραχές αυτές που προβληματίζουν, είναι περισσότερο, ότι εξακολουθούν οι άνθρωποι να λειτουργούν με την λογική που χρησιμοποιούσαν χθες. Ο λάθος δρόμος. Στο παρόν χρειάζεται να βρούμε ισορροπίες ανάμεσα στον εαυτό μας και τον περιβάλλοντα κόσμο.
Ο E=mc2 μου είπε διαβάζοντας τον πως η ζωή είναι σαν να κάνεις ποδήλατο. Για να κρατήσεις την ισορροπία σου πρέπει να κινείσαι συνεχώς. Του απάντησα γράφοντας σε εσένα, πως αν υπάρχει μυστικό για την ισορροπία, είναι να γνωρίζεις τα κύματα, τις θύελλες μέσα σου. Ότι έσπειρες θα θερίσεις.
Λέμε πως γινόμαστε ρεαλιστές από τις εμπειρίες, αντιλαμβανόμαστε τα συναισθήματα από τους επαναλαμβανόμενους συμβολισμούς που ο καθένας μας κατέχει. Αλλά φίλε φίλη και οι λοιποί, όλη η τέχνη της ψυχοθεραπείας, η διαδρομή, είναι να βρει ο θεραπευμένος/η, ο άνθρωπος, την ισορροπία μεταξύ των προσωπικών του αντιθέτων, αντιθέσεων ή αντιφάσεων. Θα μου πω, πως γράφω με πολλές τελείες, προτάσεις ασύνδετες ίσως, και το νόημα κάπου να διαχέεται. Αλλά, όλα συνδέονται μέσα από την ασύνδετη αναζήτηση μας για σιγουριά, που μας εμποδίζει να βρούμε τον δρόμο για το ευ ζην.
Όλη αυτή η αβεβαιότητα, το ακατανόητο όπως είπε ο Έριχ Φρομ, ίσως να είναι η απαρχή της κατάστασης που θα μας ωθήσει να ξεδιπλώσουμε τις ικανότητες μας. Η ζωή μας διαμορφώνεται σε περιπτώσεις, από το ακαταλόγιστο της προοδευτικής ανάπτυξης διαθέσεων και συναισθημάτων αλλά επηρεάζεται από την αλήθεια ή το ψέμα που εμφανίζεται μέσα σε όλα αυτά που αργότερα ήρθαν ή ‘έρχονται.
Σήμερα μέσα στην συνεδρία μου είπες πως η ζωή σου δεν έχει σκοπό, δεν έχει κατεύθυνση, δεν έχει στόχο, δεν έχει νόημα, και εγώ σε ρώτησα τι κάνεις σωστά; Δεν θα πω τι ειπώθηκε, αλλά στο κείμενο μου, γράφω πως στο συνειδητό υπάρχει η επιτακτική ανάγκη για νόημα. Αλλά η αλήθεια στιγμές υπάρχει πέρα από τη λογική που έμαθες να συνυπάρχεις. Ξέχασες πως για να έχουν νόημα όσα έχεις ανακαλύψει στον δρόμο σου, πέρα από όσα έχουν ήδη ειπωθεί, θυμήσου πως οι λέξεις δεν αλλάζουν τα νοήματά τους και τα νοήματα δεν αλλάζουν τις λέξεις.
Η αμαρτία διάβασα πως έχει νόημα όταν θες την επιείκεια του Πανάγαθου. Του λέω, Θεέ, τι νόημα έχει να ζεις όταν ξέρεις ότι θα πεθάνεις; Μου απάντησε, τι νόημα έχει να μην ζεις όταν ξέρεις ότι θα πεθάνεις. Ο καθένας από εμάς έχει το δρομολόγιο του, είμαστε ο δρόμος, αν και περιαυτολόγησα να θυμάσαι πριν βγω από όσα γράφω, κοίτα ψηλά και όχι τα πόδια σου, μην τα παρατάς, πράξε δώσε νόημα και σκοπό, η ζωή είναι άδεια χωρίς εσένα, χωρίς εμάς.
Αν εν τέλει ο Θάνατος είναι η σιωπή του σύμπαντος, εσύ, εμείς είμαστε η φωνή που δίνει νόημα σε αυτή τη σιωπή.
Ευλόγησον.
Χ.Τ.Κ.
